อ่านชื่อกระทู้ ตอนแรกนึกว่ากำลังพูดถึง "อะไรที่เรามักใช้มันแก้ปัญหาหััวใจเดียวดาย"
แต่เป็น "อะไร ที่เรามองเห็นเป็นมโนภาพในจินตนาการยามเดียวดาย" แทนสินะ
เวลาผมรู้สึกประมาณนั้น จะเห็นตัวเองเดินย่ำต๊อกไปในมหานครยามดึกที่พลุกพล่านครับ
มีคน ก็เหมือนไม่มีใคร เบื่องหน้าที่เดินไปไม่มีสิ่งที่เรียกว่าจุดหมาย